Starbucks

Toen ik in Washington DC verbleef was Starbucks een dagelijkse gewoonte. Een dubbele espresso of een 'white chocolate mocha', elke dag ging ik mooi in de rij staan voor mijn dagelijkse portie voor ik de bus opstapte.

Het werkt goed, Starbucks, een goed concept en alom bekend. Er zijn veel koffie ketens in the Verenigde Staten maar Starbucks blijft toch de meest aantrekkelijke. Ik heb er zelfs een boek over gelezen: "How Starbucks saved my life" van Michael Gates. Een verhaal over een hoge piet die plots alles verliest en bij Starbucks een nieuw leven begint.

Toen ik terug naar huis kwam misste ik Starbucks natuurlijk. Niets aan te doen. De koffiemachines moesten volstaan.

Tot Starbucks plots besliste om naar Europa te komen. België sloegen ze over, maar in Parijs schoten de Starbucks filialen als paddestoelen uit de grond. Vanaf toendus af en toe een goede 'Caffé Moka Blanc', dat deed deugd.
België slagen ze nog altijd over maar nu is er een Starbucks opgedoken in de luchthaven. Volledig zoals het hoort, nog metkerstbekers. Maar heel duur: 5 euro en 10 cent voor de kleine (TALL) White Coffee Mocha.

Schol.